Merhaba,

Haber Avaz için kaleme aldığım ilk köşe yazımın konusuna açıkçası hiç odaklanma ihtiyacı duymadım. Keza bir Türk yurttaşı olarak her gün içimi kanatan birçok manzara ile karşı karşıya kaldığımız Türkçemizi gelecek kuşaklara aktarma iddiamıza zarar veren durumları gözlemledikçe çok üzülüyorum.

Malumunuz Osmanlı hanedanına aynı zamanda damat da veren Avşar kolunun Oğuz boyuna bağlı Karamanoğlu sülalesi her ne kadar ihanetlerle anılsa da içlerinde Türk milletinin kaderine damga vuran karakterler de çıkarmıştır.1261-1277 yılları arasında beyliğinin başına geçip bir Moğol saldırısı sonucu ölen Karamanoğlu Mehmet Bey'den bahsediyorum.

Onu tarihte önemli kılan nokta kuşkusuz kendini Selçuklunun ardılı olarak görüp  Memlük sultanı Baybars'tan güç alarak Moğollarla karşı karşıya gelmesi  ve bu uğurda canını kaybetmesi olduğu gibi Türk dilini ilk kez resmi dil olarak kabul etmesinde yatar.

Karamanoğlu Mehmet Bey 13 Mayıs 1277 yılında ilan ettiği fermanda bugünün Türkçesiyle şöyle diyordu:
“Bugünden sonra hiç kimse sarayda, divanda, meclislerde ve seyranda Türk dilinden başka bir dil kullanmaya”

Bu fermanla dilimiz  devlet dilinde ağırlığı olan Farsça ve Arapçaya karşı önemli bir zafere ulaşmış ve geçmişi binlerce yıl önceye dayanan bu ahenkli dilin hakkı teslim edilmiştir.

Bu ferman ve beraberindeki kararlar her yıl 13 Mayısta “Türk Dil Bayramı” ismiyle Karaman ,Ermenek ve Balkusan köyünde  anma etkinlikleri ile kutlanıp dilimizin önemine vurgu yapılıyor.

İş buraya kadar olması gerektiği gibi yürüyor fakat bir de gündelik manzumemize baksak iyi olacak keza gündelik ahval hiç de tarihten beslendiği haliyle yürümüyor ve hayata aksedilmiyor. Anladığım kadarıyla bu fermana uyanımız yok gibi ya da bu ferman çoktan tarihin tozlu raflarında ve atıl beynimizde yerini almış görünüyor. İsterseniz biraz gözlemlerimi paylaşayım;

Bakkalımızın market, dükkanımızın store, torbamızın poşet, mağazamızın hiper-süper-gross, ilan tahtamızın billboard, büyük ve küçük tanımlarımızın mega ve mikro, lokantamızın fastfood, yemek çeşitlerimizin menü, hesabımızın adisyon olduğuna şaşırıyor muyuz acaba?

Ya da;
İki katlı evimizin dubleks, üç katlı evimizin tribleks, eve bağlandığımız eşiğimizin antre, bahçedeki birbirinden güzel çiçeklerle bezeli bahçemizin flora, mesirelerimizin hadi olmadı kır gezilerimizin piknik, merkezlerimizin center, alanlarımızın platform, ucuzluk beklentimizin damping ile sunulmasın içimize sindirebiliyor muyuz acaba?

Bitmedi;

Tanıtımın demo, sunucularımızın spiker, gösteri sanatçılarımızın şovmen, merak ve uğraşlarımızın hobi, korumaların bodyguard, itibarın prestij, bilgisayarın computer, hava yastığının airbag diye tanımlanmasına gülenimiz oldu mu hiç ağlayan halimize atıf edercesine.

Özlemimizi nostalji, sevimli çocuklarımızı sempatik, bize sağlanan desteği yada daha öztürkçe koltuk çıkmayı sponsorluk olarak ifade etmek kimsenin garibine gitmiyor mu?

Devlet reislerimizin eşlerine atfedilen FİRSTLADY kelimesi söylenirken kimsenin aklına biraz Tarih bilgisi  gelmez mi ki :

Tarihi şahsiyetlerimizden Türk Moğol İmparatorluğunun kurucusu Cengiz Han'ın eşi Börte kadın için “Ben hepinizin hanı Cengiz Han’ım Bu da benim Han’ım Börtedir.”  beyanı hepimize ibret olmamış olsun.

Ya da en azından olurumuz pekalamız okey olarak kalmasın dilimiz okeye dönüyor. Ey yüce Türk milleti, dilimize sahip çıkalım yoksa bu işin sonu/finali(!) İyi gözükmüyor!

Bir de en kıymetli sözcüklerimize bile kan doğrandı ya ona kahroluyorum. Aşk ve sevgi sözcüklerimize.. Hani nerde kuzum bizim atasözlerimiz, deyimlerimiz, şarkılarımız, türkülerimiz, ninnilerimiz? Sanki unutuldu da:

Ben seni seçtim tahminim doğru
Yasla başını hadi degajeme doğru
Çalkala çalkala bir haller oldu bana 
Jale de Jale niyetimi bozdu ama
Taktım sana kancayı taktım
Taktım tozu dumana kattım
Taktım senin aşkınla battım
Bir güzellik yapsana gece benle kalsana
Çekeceğim var elimden alacaklıyım teninden

Bu sığ ifade ve beklentilere sıkıştırdık aşk ve sevgilerimizi. Halbuki ne efsane cümlelere konu olmuştu sevgilerimiz ve aşklarımız:

Aynalı kemer ince bele
Bu can kurban tatlı dile

Seher vakti bir güzele vuruldum
Unutma ki dünya fani

Veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni
Can bedenden çıkmayınca
Şarkılar seni söyler 
Dillerde name adın 
ve bunun gibi niceleri…

Özetle benim şahsi fikrim bir kanun veya kararname marifetiyle hükümetin çok acil Kültür bakanlığı üzerinden bir komisyon kurup bir müfettişlik veya fahri denetmenlik sistemi oluşturup sonucu ağır cezalara kadar gidecek bir kararlılıkla bu işin üzerine gitmesi. MEB üzerinde üretilen kısmi hassasiyetin toplumu idare eden tüm kurumlara taşınmasının sağlanmasıdır.

Aksi takdirde Karamanoğlu Mehmet Bey'in dilimizle ilgili yaptığı bu büyük devrim sadece Ulu Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün kısa hayatında ortaya koyduğu mühim çalışmalar dışında unutulacak ve güzel Türkçemiz hoyrat yaklaşımlarımıza kurban edilecek korkusunu derinden yaşıyorum ki Ulu Gazi'nin bir sözü Türkçenin milli mücadelemiz de dahil bugün milletçe ayakta dimdik olmamıza sağladığı onulmaz katkıları çok iyi veczeder;

“Türk milletinin dili Türkçedir. Türk dili dünyada en güzel, en zengin ve en kolay olabilecek bir dildir. Onun içinde her Türk, dilini çok sevip onu yükseltmek için çalışır.

Bir de Türk dili, Türk milleti için kutsal bir hazinedir. Çünkü Türk milleti geçirdiği sonsuz felaketler içinde ahlakını, göreneklerini, anılarını, çıkarlarını kısacası; bugün kendisini millet yapan her niteliğinin, dili sayesinde korunduğunu görüyor.

Türk dili, Türk ulusunun yüreğidir, hafızasıdır, beynidir.”

En derin saygılarımla..