Usülsüzlük iddiaları üzerine İstanbul’da tekrarına karar verilen 23 Haziran İBB seçimlerinden ilk seçimi kazanan Sn Ekrem İMAMOĞLU oylarını artırarak bir kez daha galip çıktı. Hiç kuşkusuz mevcut durum Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana iradesi sürekli sekteye uğratılmak istenen milletimizin demokrasiye içtenlikle bağlı bir toplum olduğunu göstermesinin yanı sıra bu iradenin tescili için gerektiğinde şeffaflıkla seçim tekrarının da yapılabileceğini göstermesi bakımından da güzel bir örnek oluşturdu.

Seçim kampanyasının en fazla gündemi meşgul eden başlığı ise israf söylemleriydi. Muhalefet adayı belediyede israf ekonomisi yürütüldüğü iddiasında bulunurken Cumhur ittifakı tarafından aday gösterilen Sn Binali YILDIRIM bu değerlendirmeleri rakamlarla çürütmeye çalışıp İstanbul gibi bir kente yapılan hiçbir hizmetin israf olamayacağından dem vurdular. Bu veriler daha sonra İBB tarafından ana arterlerde üst geçitlere reklam olarak giydirilerek İstanbul’un 25 yıldır geçirdiği değişimin yatırım ve hizmet ayağı vatandaşa hatırlatıldı. Tam bu noktada yazıma da konu olan başlığı İstanbul yatırımlarının bir mecburiyet mi yoksa israf mı olduğundan hareketle sorgulamak yerine memleketimizin iktisadı ve Dünya’nın geleceği adına tartışmak isterim. Keza bende dünyanın gözbebeği ve Napolyon’un dediği gibi başkenti olan Dersaadet İstanbul’a yapılan hizmeti israf olarak görmeyenlerdenim. Ülkemizde ve dünyada son çeyrek asırda tamamen tüketim ve hizmet ekonomisi adına konulan israf performansı öyle boyutlara ulaştı ki rakamlar kifayetsiz kalıyor şöyle birkaç örnek verelim;

-Otomobil sahiplerimizin %10 u 2 yılda bir araç değiştiriyorlar. Türkiye geneli değişim aralığı 8 yıl ile sınırlı.

-Ülkemizde akıllı telefon kullanım oranı %84.Değişim süresi ise 3 yıl. -Yılda 18 milyon ton sebze ve meyve çöpe atılıyor. Dünya genelinde ise üretilen gıdaların üçte biri ise çeşitli nedenlerle(saklanma koşulları, mevsim değişiklikleri, direkt israf kanallı tüketim gerekçeleri vs..) hiç kullanılmadan çöpe gidiyor.

-Ekmeğin nimet olarak kabul gördüğü bir toplumda sadece çöpe giden ekmek miktarı günde yaklaşık 6 milyon yılda ise 2 milyar yani ekonomik olarak 1,5 milyar TL. Bu sayı Hırvatistan-Gürcistan gibi birçok ülkenin nüfusundan fazla. Diğer bir bakış açısıyla yılda 500 bin ton buğday üretimi çöpe gidip heba oluyor.

-2018 de ülkemiz kredi ve banka kartı adedinde Avrupa bölgesindeki liderler İngiltere ve Almanya yı geride bırakarak liderliğe oturmuştur. Ülkemizde 2018 verilerinde göre kart ile yapılan alışveriş tutarı 60 milyar liraya ulaştı.

-Türkiye’de ekilebilir tarım alanlarımız son yıllarda %8 lerde bir ekim alanının iskana açılması sebebiyle kaybedildi. Yani tarım toplumunda tüketim artarken üretim azalıyor.

-Bankalarımızda gelirlerinin bir kısmını tasarrufa ayıranların oranı %38 ile kısmen artmış görünse de bu oran dünya geneli karşılaştırma oranlarına göre çok düşük.

-Tarım sektöründe kullanılan suyun 33 milyar m3 ünün yaklaşık %40’ıda israftan payını alıyor bunun bize bedeli ise 2 yıllık ev ve işyeri suyu tüketimine karşılık gelmesi. Bu çok korkunç bir oran değil mi dostlar?

- Evsel ve fabrika atıklarının suyumuza maliyeti ise her 1 lt yanık yağ için yaklaşık 800.000 litre temiz sudur. Bu suyun geri dönüşümünün ekonomiye maliyeti ise astarı yüzünden pahalı dedirtecek cinstendir. Çünkü çok pahalı bir işlemdir.

-Yine diğer bir değerimiz olan enerji grubu elektrik ve ısınmada ise %35 lik bir ısı ve elektrik enerjisi kaybı olarak bize dönüyor. Yani evimize giren elektrik ve ısının üçte birini kullanmadan israf ediyoruz. Bu yıllık yaklaşık 12 milyon ton petrolü ithal etmek zorunda kalmamak demek.

-Ülkemizde Her 10 kişiden 6 sı ise ihtiyaç fazlası ve neredeyse hiç giyilmemiş giysiye sahip görünüyor.

-Geçen yıl sadece Akdeniz havzasından çıkarılan atık oranı 54.000 ton olarak gerçekleşti. Böyle giderse yakında evimizde leğene su doldurup deniz özlemimizi yerine getirebiliriz. Tabi ki pahalı şartlarda arıtıp tüketmeye çalıştığımız çeşme sularımızla ve akacak suyumuz kalırsa..

Netice itibariyle toplumumuz ve dünya insanlığı olarak hayatı ve kazanımlarımızı tüketmekten bir an önce kurtulup hızla üretim toplumu olmaya doğru yönelmemiz yerinde olacak aksi takdirde çocuklarımıza hiç de iyi bir dünya ve tablo bırakmayacağız gibi bir sona evriliyoruz.

Hükümetlerin çevre, sıfır atık ve israf üzerine yapılan projelere hızla odaklanıp dünyanın ve insanlığın sorunlarına eğilmelerinin zamanı çoktan geldi ve de geçiyor. Yerküre iklim değişiklikleri ile tepkisini zaten ortaya koyuyor bunun yanında açlık ve sefalete terkedilen milyar sayıda insanın yarın çok daha büyük göç hareketlilikleri ile ortaya koyacağı refleksleri beklemeden hızlı davranmak ve daha sürdürülebilir, daha adaletli ve daha yaşanabilir bir dünyayı gelecek kuşaklara teslim etmek elzem görünüyor. Bu konuda en büyük sorumluluk bugünün dünyasında en büyük günahları olan ve dünyayı güvenden uzak ve istikrarsız kılan gelişmiş ülkelere düşüyor. Bizlerde medeni vatandaşlar olarak kursağımızdan geçen her lokmada bir masumun ve mazlumun hakkı olacağından hareketle davranış ortaya koyup israftan şiddetle kaçınmalıyız.

Sevgi ve selamlarımla..