Bugün yazımda bahsedeceğim şeyler belki çocuk olan ve bugünü yaşayanlara yabancı gelecek ama içindeki çocuğu yaşatan uslanmaz yetişkinlere bir hatırat tadında olacaktır.

Kuşak olarak 1990 ve öncesi doğumlular ağırlıklı olmak üzere yaşanılan çocukluğa ait anılarda bugünün varlık sahasının ve teknolojik imkanlarının esamesi okunmaz ama kendinde olmayana ve sadece zengin hayallerinde sahip olduğuna kavuşabilme hayalini kurmak, eskinin çocuklarını bugünün ise yetişkinlerini küçük şeylerle mutlu olmaya ikna etmedi mi yıllarca diye kendimize sormak gerekir.

Şimdi düşünüyorum da bugünün varlık zengini fakat dar yaşam alanlarına sıkışmış modern çocukları mı daha mutlu yoksa dünün fikir ve hayal dünyası zengin ve sokağın sağladığı sınırsız yaşam alanlarında büyüyen kenar mahalle çocukları mı?

Ben uçağı 2001 yılında tecrübe ettim. İzmir’e gitmiştim. Menderes deltasına vardığımda hayatımın en adrenalin dolu anını yaşamış türbülans ile tanışmıştım hemen ilk tecrübemde. Kızım ise kendini bilmezken tattı bu keyfi.

Bilgisayarla ortaokul sonlarında tanışmıştık ama sadece örtülerinin üzerindeki tozları siliyorduk çünkü açınca bozuluyor derdi öğretmenimiz, yani bizim için kutsal yatır gibi bir şeydi meret! Şimdi ise her yeni versiyonu çıkınca değiştirme baskısını yaşadığımız sıradan bir alet.

Üniversite döneminde cep telefonuna sahip olduk. Askeri sahra telsizleri gibi uzun bir anteni vardı. Geç yaşlarda ise araba sahibi olduk ama hep değerli oldular bizim için temiz ve bakımlı. Şimdi ise baba parası ile alınan araçlar bin bir türlü kuralsızlıkla parçalanıyor, telefonların ömrü ise 3,5 ay.

Bizlerde kanaat, saygı, alçakgönüllülük, toplumsallık, ahde vefa, sıla-i rahim aileden öğrenilmiş kavramlardı. Şimdi ise çocuklara aktarmakta zorlandığımız zahmetli konularımız.

Kendi ürettiğimiz veya atadan gelen oyunlarımız vardı çocukluğumuzda;

Mesela iki taşın arasına bir tahta koyar çomakla vurur deli gibi peşinden koşardık.

Misketlerimiz, gazoz kapaklarımız vardı yine enva-i çeşit oyun üretilen varlıklarıyla,

Sokakta oynardık güven içinde, televizyonu bilirdik ama aklımıza bile gelmezdi dışarıda oyunlar dolusu özgürlüğümüz varken.

İnternet arkadaşlarımız yoktu ama gerçek arkadaşlarımız vardı sınırsız kucaklaşıp sınırlı kavga ettiğimiz, ekmeğimizi bölüştüğümüz ama yine de vazgeçemediğimiz. Biz hayatı bu tatlı rekabet ve baş başa kaldığımız mücadeleler ile öğrendik. Arkamızda dağ gibi ebeveyn desteği vardı ama düşmemize ve tecrübe etmemize müdahaleleri yoktu. Pısırık yetiştirilmedik.

Bizimde bir ruh ve gönül dünyamız vardı ama her şeye psikolojisi bozulan hastalıklı bir yapımız yoktu bugünün çocukları gibi. Bizim de öğretmenlerimiz vardı ama öğretmenlerimizin çocuğu üzerindeki her tasarrufuna düşmanca refleks veren anne ve babalarımız yoktu misal.

İnanılmaz bir koleksiyon ve arşiv şuurumuz vardı;

Bozuk parasından, gazoz kapağına, yaldızlı kaplardan, etiketlere, oyuncak plastik araçlardan, tipi tip kağıtlarına kadar.

Çok kanaatkardık ve az ile mutlu olmayı başarırdık. Gazoz ve gofrette sihir olduğuna inanır lezzetiyle kendimizden geçerdik.

Bayram ayakkabılarımızla koyun koyuna yatıp rüyaya dalar, büyüklerimizin harçlıklarıyla kumbaralarımızı doldurup bol bol sayar, Salepler pişirip dumanıyla sevgimizi büyütür, bahçedeki eriklere dalıp ağaç dallarında krallıklar kurar devletler yönetirdik.

Briketlerle evler kurar evlenir, çocuk sahibi olur ev geçindirmenin aynı yastıkta kocamanın zorlu ama samimiyetsizlik ve kibirden uzak ön provalarını yapardık.

Susadığımız zaman çeşmelere dadanır maçlar yarıda kalmasın diye açlığımızı ertelerdik. Aynı bardaktan birçok arkadaş gazoz içer zerre kadar hastalanmazdık.

Tepsi tepsi börekleri götürür hiç değerlerimiz düşmez kilo da almazdık.

Hiçbir zaman gıda takviyesi aldığımızı, vitamin kullandığımızı bilmezdik, kendi üretimimiz olan tamamen yerli ve milli sermaye oyuncaklarımız vardı ama hiç gocunmaz daha teknolojiğini talep etmezdik.

Anne ve babalarımız varlıklı insanlar değillerdi, mücevher kasaları, döviz hesapları yoktu bize mal ve servet sunamadılar ama sunamadıklarının bedeli olarak sınırını hiçbirimizin çizemeyeceği kadar engin sevgilerini ve teklifsiz bir fedakarlıkla hayatlarını serdiler önümüze.

Arkadaşlarımızla şaşaalı doğum günü partilerinde bir araya gelemezdik ama haber verme zorunluluğumuz olmadan evlerimizde bir araya gelir teksas, tommiks okur o maceraların içinde o karakterlerin ta kendisi olurduk.

Akraba çocuklarıyla kalabalık dünyamıza neşe katar, sıkı bağlar kurar bugünün çocukları gibi yalnızlık kaderimiz olmazdı.

Bizde amca ve dayılar baba yarısıydı, Teyze ve halalar anne yarısı, sonradan aramıza katılan Enişte ve yengeler bile öz be öz içimizdendi bizim. Bugün ise yabancı..

Deklanşöre basıldığında fotoğraflarımız renksiz çıkardı fakat anılarımız rengarenkti.

Alamet-i farikası kendinde tanımlanan bir kuşaktık. Anlayışlı, merhametli ve insan odaklıydık. Büyüklerimizin söylediği sözden dışarı çıkmayan son, evlatlarının sözlerini can kulağı ile dinleyen ilk nesilleriz biz bugünün babaları ve anneleri olarak.

Hatta o kadar emekçi ve mücadele ruhluyuz ki sonradan bizlere biçilen bir don olarak gördüğümüz teknolojiyi sırf bugünün çocuklarına değer katmak ve öğrenmenin beşikten mezara kadar bir yolculuk olduğunu ispatlamak için birçok programı karıştırarak edinmeye çalışan ebeveynleriz aynı zamanda.

Dinozor nesliyiz anlaşılacak şekliyle.

Bundan dolayıdır ki varlığımızdan keyif alın çocuklar, kurcalayın öğrenin bizi kullanmasını en kıymetlilerimiz! Bir gün her faninin yaşayacağı kadere teslim oluncaya dek.

Ve inadına MUTLU olun.

Biliniz ki esas mutluluk büyük beklentilerde değil ufak detaylarda saklanır..

Sizleri seviyoruz bugünün çocukları sağlıkla ,muhabbetle, tadına doyulmaz hayallerle ve sevgiyle kalın.