Hiç öyle beylik laflar etmeye gerek yok. Masum değiliz.

Bugün bir annenin daha feryadıyla inledi bütün Türkiye. Vicdanlarımızı kanatarak hem de.

Bugün toprak bile utandı küçük Eylül’ü bağrına basarken. Üzerimde kibirle yürüyen mahluklar sahip çıkamadınız bu masum çocuğa diye yüzümüze vurdu her şeyi.

Bugün insanlığımızdan utandığımız bir gündü. Bu ne ilkti ne de son. Toplumsal çöküşün, ahlaken dibe vurmuşluğun gün yüzüne çıktığı bir gündü.

Çocuklarını güzel ahlak üzerine yetiştirmeyen anne babalar, dayılar, amcalar, teyzeler bugün ne yaptınız siz biliyor musunuz?

Çocuklara karnelerine düşülecek iyi, pekiyiden daha kıymetli olan ahlakı, erdemi, iyi insan olmayı, insanı, doğayı, hayvanı sevmeyi öğretemeyen öğretmenler bugün siz ne yaptınız biliyor musunuz?

Siyaseten bizi zor durumda bırakır diyenler, camiamıza, cemiyetimize, topluluğumuza, derneğimize, vakfımıza, ailemize kara bir leke olur diye ahlaksızlığın üstünü kapatan toplumun her kesiminden olanlar bugün ne yaptınız biliyor musunuz?

Bana dokunmayan yılan bin yaşasın, aman canım ne olacak, herkes yapıyor diyen eyyamcılar bugün ne yaptınız biliyor musunuz?

Vücudunda kızarıklık yapar, rahatsız eder diye evlatlarının kıyafetindeki etiketi kesen annelerin evlatlarına kıydınız.

Oğlunu, ”Git oğlum ya gazi ol ya şehit” diyerek saçına kına yakıp askere gönderen, annelerin evlatlarına kıydınız.

Hepimizin özgürce kırlarında, bayırlarında, sokaklarında, caddelerinde gezdiği, Camilerinde, kiliselerinde havralarında ibadet ettiği, cem evlerinde cem olduğu ve hatta diskolarında barlarında eğlendiği vatana zeval gelmesin diye şehit oğlunun ardından “Vatan sağ olsun” diyen yürekli babaların evlatlarına kıydınız.

Babasının öperken ‘’Sakallarım tenine zarar verir’’ diye sakındığı, masum bedenleri kirlettiniz, öpmeye kıyamadığı meleklere kıydınız.

Çocukluğumuza, masumiyetimize, ahlakımıza, aile bağlarımıza, sosyal yapımıza, değerlerimize, dahası bizi insan yapan ne kadar güzel şey varsa hepsine kıydınız.

Sahi biz ne ara bu kadar yitirdik değerlerimizi. Mahallemizin koruyup kollayan anneleri, dayıları, abileri vardı. Nereye kayboldu onlar. Niçin sahipsiz kaldı bu yavrucaklar.

Peki soruyorum size. Küçük Eylül’den daha mı çok hak ediyor bu cani yaşamayı?

Çocuklarımızı güzel ahlak üzerine yetiştirmezsek, onlara iyiliği, doğruluğu, erdemi öğretmezsek geleceğimiz nokta burası.

Daha yazılacak o kadar çok şey var ki: Söylesem dilim varmıyor, sussam gönül razı değil.”

Sahip çıkamadığımız bütün çocuklarımızdan af dileyerek yazıyorum bu dizeleri..

Kirletilmişse eğer bir bedeni çocuğun,

Gülüşleri solmuşsa rengarenk resimlerde,

Yarım kalmış,

Koparılmışsa bu hayattan,

Yaşamak zor be kardeşim,

Yaşamak..

                Zor..

Kanayan vicdan,

Kara bir leke düşmüşse payımıza

Ve hayat devam ediyorsa,

Umursamadan,

Aldırmadan,

Hayasızcasına..

Yaşamak zor be kardeşim,

Yaşamak..

               Zor..

Ne Mutlu Türküm Diyene!

En içten saygılarımla,

Ali YETGİN

Türkolog

alibugrayetgin@gmail.com

01.07.2018

ORTADOĞU GAZETESİ