Evde üç olsa niye dört değil diye hayıflandığımız tek servetimizdir çocuk. Türk’ün çocuğu şefkattir, paylaşmaktır, nefestir, töredir çoğu zaman.

Onunla yaşarır gözlerimiz hastalandığında, sevinç çığlıkları olur çıkan sözcük dudaklarının arasında, saçımız süpürge olur gelecek kaygılarına, didişiriz birbirimize benzetme yarışıyla, ilk ismini koyabilmek için herkesten habersiz buluruz kendimizi nüfus idaresinin kapısında.

Büyüklerden yemediğimiz fırça kalmaz üstünü sık giydirmeyip hasta ettiğimiz zaman, Bayramlar bayram olur el öpme ve harçlık kapma yarışları arasında, arefe’den sarılır yatar yeni giysilerine iki taraftan eskinin çocuklarıyla ama aynı çocukluk özlemiyle, baş başa aynı yatakta.

Koltuklarımızı bile onlara teslim ederiz onların bayramlarında.

Bineği oluruz sırtımıza koyarız, devesi olur omzumuzda taşırız, beşiği olur bacaklarımızda sallar, döşeği olur koynumuzda uyuturuz kimi zaman.

Çocuk gelecek demektir, barış demektir, huzur demektir, umut demektir günümüzün acımasız dünyasında.

Çocuk devlet demektir, millet demektir, birlikte atılan kalp demektir yeis ve ateş dolu gönlümüze atılan serin bir su demektir çocuk.

Çocuk Fatihtir kimi zaman çağlar değiştirir, kıtalar fetheder Kanuni gibi insanlığa adaleti getirir, kimi zaman Fatma bacıdır çiğnetmez yurdunun namusunu, kimi zaman bir gazetecidir Hasan Tahsin gibi özgürlük için kurşun olur kahpeye gözü kapalı, peygamberinin emanetleri için çekirge yer ama teslim etmez ve de teslim olmaz ehl-i salibe büyük komutan Fahrettin paşa gibi, kimi zaman çıkar yedi düvelin karşısına “Egemenlik Ulusundur” der, Aziz Sancar olur bazen de bayrak olur, nişan olur, ümit olur.

Büyükler için çocuk büyük bir sınavdır bazen masum bedenleri kıyıya vurduğunda, minik dudakları titrediğinde soğuktan ve açlıktan, kurşunlar ölüm saçtığında büyüklerin kirli tetik parmaklarından, ayağı yamalı terlikle okulun yolunu bulmaya çalışırken tipi ve fırtına eşliğinde ama umutla.

Çocuk oyun demektir parklarda, bahçelerde, öperken annesini dudaklarından güvenle, saklanırken oyunu içinde oyun olmuş babasından.

ve çocuk Atatürk demektir,

Çünkü atasının da sevgi sözcüğüdür “Çocuk” ve hiç kucağından düşürmediği, evladı olmayan fakat ebedi evlatlığı olduğu “Ülkü”südür çocuk.

Çocuk, bir gün bir çocuk etkinliği’ ne giden Ata’nın yaşadığı şaşkınlık ve sevinçtir.

Küçük bir oğul görür atasını ve salonun orta yerinde kalır.

Bu melek hayranlıkla bir süre Atasına baktıktan sonra: “Atatürk'üm, seni öpmek istiyorum” der. Ortalığa bir sessizlik dalgası yayılır. Bu derin sessizliği Atatürk´ün sesi bozar “Öyleyse, gel öp” der. Çocuk koşarak Atasının boynuna sarılır.

O sırada diğer çocuklar da: “Biz de.. Biz de..” diye bağırırlar. Böylece tüm çocuklar Ata´yı doya doya öperler. Bu görüntü çoğu kişiyi ağlatır. Ulu Gazi’de ağlar.

Evet, Türk çocuklarının bu engin sevgisi için ağlar. Hem de sevinç gözyaşları dökerek. O gün çevresindekilere övünçle: “İşte benim kuşaklarım” der.

Yeryüzünde sadece Türk çocuğuna nasip olan bir şey olur ve 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu ve ilk cumhurbaşkanı olan Mustafa Kemal Atatürk tarafından Türk çocuğunun maneviyatında dünya çocuklarına armağan edilir.

Bu yılda Cumhurbaşkanımızın himayelerinde Başta Samsun ve Ankara olmak üzere yurdun dört bir yanında gelincik tarlaları açacak ve dünyanın her tarafından rengarenk evlatlar Türk çocuğunun misafiri olacak, tüm yeryüzü insanlığı’nın ev sahibi ve ana kucağı olan “Anadolu” nun bereketli topraklarında.

İyi ki varsınız çocuklar, iyi ki doğdun “Çocuk”..

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun.

Saygı ve selamlarımla…